Zijn er valse noten te bespeuren in BLACKMAIL?

Had iemand de scenaristen ook maar onder schot gehouden.

Vijf jaar nadat hij totaal blokkeerde bij een aartsmoeilijk stuk en ten gevolge daarvan podiumvrees opliep, keert Tom Selznick (Elijah Wood) terug in de schijnwerpers. Zijn vrouw Emma (Kerry Bishé), tevens een gevierde actrice, heeft een grootse comeback voor hem geregeld. Maar als hij aan zijn moment van de waarheid begint en het eerste muziekblad omslaat, ziet hij daar een onheilspellende boodschap: Als hij ook maar één verkeerde noot speelt, zal dat tevens zijn laatste noot ooit zijn.

Aan de alarmbel trekken of hulp zoeken is geen optie: Zijn vrouw wordt eveneens onder schot gehouden en zal de minste misstap van manlief met haar leven moeten bekopen. Zonder argwaan te wekken probeert Tom toch beide zaken tot een goed einde te brengen: zowel het onmogelijk geachte stuk vlekkeloos spelen als een oplossing zoeken voor de benarde situatie waarin hij en vrouwlief verkeren.

Het uitgangspunt van BLACKMAIL doet het beste verhopen. Een soort SPEED over klassieke muziek sprak mij in elk geval wel aan. Bij momenten weet de film ook te bekoren, maar helaas slaat regisseur Eugenio Mira de bal vaker mis en zitten er teveel zwaktes in het verhaal.

Ashley (Tamsin Egerton) en Wayne (Allen Leech), 2 jeugdvrienden van het koppel, passen bijvoorbeeld totaal niet in de klassieke setting en komen helaas wel veel in het plot voor. Verder gebeuren er ook tal van ongeloofwaardigheden op én naast het podium. Zo slaagt Tom slaagt erin tegelijkertijd te sms’en en te spelen en verdwijnt hij voor een volgelopen zaal ook meermaals achter de schermen. Zonder enig gemor uit het publiek of van zijn medemuzikanten.

Elijah Wood is dan weer wel ideaal gecast voor de hoofdrol. Hij zet een geloofwaardige sterpianist neer en weet zijn schichtige blik ook weer op het juiste moment in te zetten. De laatste tijd duikt hij steeds vaker in dit soort kleinere thrillers op en die lijken hem wel te liggen. Samen met collega Kerry Bishé redt hij BLACKMAIL nog enigszins.

Het is trouwens een compleet raadsel waarom men de Amerikaanse titel, GRAND PIANO, in Europa trouwens gewijzigd heeft in het veel minder gepaste en verkeerde verwachtingen scheppende BLACKMAIL. Niet de beste marketingzet lijkt me.

BLACKMAIL is uiteindelijk een teleurstelling. Met het gegeven van de onder druk gezette pianist en de beschikbare cast viel er meer te bereiken dat een matige thriller met teveel gebreken en een te weinig aan spankracht.